20 ára fermingarafmæli á næsta leyti.

Þann 14 júní eru 20 ár síðan ég fermdist.  20 ár!! Við vorum þrjú sem fermdumst í Illugastaðakirkju þetta árið, ég, Hilmar, sem nú er bóndi í Leyningi inní Eyjafirði og Eydís, sem er, að því ég best veit kjólameistari eða klæðskeri í Danmörku. Þessi þriggja manna fermingarhópur var bara mjög stór hópur miðað við það sem áður hafði gerst. Árið áður var engin, þar áður var einn, enginn árið þar á undan....

Við vorum reyndar fleiri sem sóttum fermingartímana hjá prestinum, því prestakallið var eitt en sóknirnar margar. Til að byrja með var fræðslan í höndum sr. Hönnu Maríu og síðan sr. Bolla í Laufási.  Ég var sá eini í bekknum sem var staðráðin í að fermast ekki við upphaf fræðslunnar, og er síðan sá eini sem starfa í kirkjunni í dag. Svona eru nú örlögin ótrúleg.

Annars er það merkilegt hvað maður ofmetur sjálfan sig á þessum árum.  Ég keypti mér t.d. forláta leðurjakka fyrir ferminguna. Ég ákvað að hafa hann heldur stóran á mig því ég taldi mig vera að kaupa til framtíðar, og fannst ekki óeðlilegt að ég myndi nú stækka töluvert eftir fermingu, enda var ég höfðinu hærri en allir í kringum mig. Það er skemmst frá því að segja að þessi leðurjakki hefur aldrei passað almennilega á mig, því ég hef ekkert stækkað síðan ég fermdist. Hins vegar tóku allir félagar mínir vaxtakippi eftir fermingu og er ég núna minnstur úr gamla vinahópnum.

Þennan dag fyrir 20 árum var m.a. sjómannadagurinn, Adda Steina flutti sunnudagshuvekju í Sjónvarpinu, hægt var að kaupa flug og bíl til Salzburg á 12.835 fyrir pabba, mömmu og börnin, hægt var að kaupa "glæsilegt 300 fm. einbílishús" í Klyfjaseli í Rvík á 8,2 milljónir, í Bíóhöllinni var hægt að sjá Lögregluskólann 4, stjórnarmyndunarviðræður voru að hefjast og á baksíðu Moggans var sagt frá því að Kolbeinsey væri að hverfa.

Afdalamaður á Sjómannadegi

Ég prédikaði hér í Landakirkjuí Sjómannamessu og í aðdraganda þessarar prédikunar velti ég því mikið fyrir mér hvað ég ætti nú að segja í prédikun á sjómannadegi.  Hvað ætli afdalamaður að norðan, sem þekkir sjóinn nánast bara af afspurn, geti sagt í prédikun á sjómannadegi? Sveitamaður sem auk þess vissi hvorki hvort vertíð var að byrja eða enda þar til nýverið.   

Við sem erum alin upp í sveit horfðum alltaf til sjómanna með nokkurri lotningu og þjáðumst stundum af einhverskonar minnimáttarkennd.  Þetta birtist nokkuð vel í því þegar við Ævar Kjartansson, bekkjarbróðir minn í guðfræðinni vorum einu sinni að ræða málin, tveir sveitamenn að norðan, uppá svokölluðu kapellulofti í guðfræðideildinni.   

Umræðurnar snérust aðallega um hinar ýmsu gerðir dráttarvéla, þ.e. hvort vænlegra hefði verið að eiga Massa Ferguson, Ford, eða Zetor.  Ég var alltaf Ferguson maður, og þess vegna fór ég ekki hátt með það á sínum tíma þegar pabbi keypti Ford.  Hvað um það umræður okkar snérust semsagt um frægðarsögur úr sveitinni, hversu gamlir við höfðum verið þegar við fengum að snúa eða garða upp. Við fengum aldrei að slá, um það sá alltaf sá sem stóð fyrir búinu. 

Þegar umræður okkar félaganna eru að ná ákveðnu hámarki og karlagrobbið komið í botn.  Þá vindur sér að okkur bekkjarsystir okkar frá Skagaströnd, og bloggvinur minn, og segir: “Þetta minnir mig nú bara á þegar ég var í Smugunni.”  Síðan komu frásagnir úr smugunni og fleiri framandi stöðum, sem maður hafði bara heyrt um í fréttum.

Það er skemmst frá því að segja að við félagarnir urðum eins og smástrákar, og allar grobbsögur úr sveitinni urðu eins og fallegar kvöldsögur fyrir börn. Líklega þarf ég ekki lengur að þjást af minnimáttarkennd gagnvart sjómönnum í dag, því nú hafa sjómenn og bændur gengið í eina sæng í sameiginlegu ráðuneyti sjávarútvegs og landbúnaðar í nýrri ríkisstjórn.  Auk þess sem ég hef prédikað í sjómannamessu og tekið þátt í mínum fyrstu Sjómannadagshátíðarhöldum, sem tókust mjög vel hér í Eyjum.

P.S. myndin er fengin af heimasíðu Sigurgeirs ljósmyndara hér í Eyjum

Landinu rænt til að afhenda Landsvirkjun

Enn valda úrskurðir óbyggðanefndar usla og óánægju. Í þeim úrskurði sem tekinn er fyrir í þessari frétt, þá kemur tilgangur þjóðlendulaganna svo vel í ljós. Nefnilega sá að ríkið er að mylja undir sig jarðar bænda og annarra landeigenda til þess að nota í eigin þágu (þurfa ekki að borga viðkomandi bætur þegar ríkið eða Landsvirkjun ætlar að framkvæma). Þetta er einmitt það sem ég hef alltaf haldið fram og fundist undarlegur framgangurinn í öllu þessu máli.

Ný landamerki hafa verið dregin upp með einu pennastriki sem minnir svolítið á aðfarir manna við skiptingu Afríku á sínum tíma, eða skiptingu Evrópu eftir fyrra stríð, það var gerræðislegt og þetta þjóðlendumál líka. Það getur ekki talist eðlilegt að gengið sé svona hart fram gagnvart landeigendum. Það er ekki eins og hér sé um stóreignafólk eða milljarðamæringa að ræða sem hafa efni á að atast í réttarsölum með ærnum tilkostnaði og fyrirhöfn.

„Þetta er bara rán"

Frida Kahlo, goðsögn sem lifir.

Nú væri gaman að skella sér til Mexíkó og sjá þessa mögnuðu sýningu. Frida er nefninlega í miklu uppáhaldi hjá okkur hjónaleysunum, svo miklu að eldri dóttir okkar kaus að fæðast á afmælisdegi listakonunnar, vonandi að lífshlaup hennar verði ekki markað sömu erfiðleikum og líf Fridu.
Annars var Frida alveg stórmerkileg kona sem skildi eftir sig dýpri spor í listasögunni en flestar kynsystu hennar hafa gert, þrátt fyrir endalaust mótlæti.
Mæli eindregið með bók sem um hana var skrifuð og þýdd á ástkæra ylhýra, síðan var myndin svosem ágæt líka, svo langt sem hún náði.

Þriðjungur verka Fridu Kahlo sýndur í Mexíkó

Lúther og hjónabandið

Mér er hjónabandið nokkuð hugleikið um þessar mundir, þar sem við Gíslína ætlum að gifta okkur 8. sept. auk þess sem hér var brúðkaupssýning í Eyjum um daginn, og "brúðkaupstímabilið" er að hefjast. Þess vegna þótti mér nokkuð forvitnilegt að sjá hvað Lúther gamli hafði um málið að segja.

Í riti Lúthers, frá árinu 1522, fjallar hann um hjónabandið vítt og breitt, þar gagnrýnir hann m.a. skilyrði þau sem kaþólska kirkjan setur fyrir því að fólk gangi í hjónaband, sem honum finnst vera komin út fyrir öll velsæmismörk.  Hann tekur dæmi um að kaþólska kirkjan banni fólki að giftast sem hefur til að mynda framið morð, eða aðra alvarlega glæpi. 

Þetta telur Lúther vera í hrópandi ósamræmi við ritninguna.  Þó vissulega eigi að refsa fólki fyrir morð, þá kemur það hjónabandinu ekki á neinn hátt við, og hér bendir hann á söguna af Davíð og Batsebu, sem eignuðust Salómon.

 

Þar sem hjónabandið er ekki sakramenti skv. Lúther þá hefur fólk fulla heimild til skilnaðar, þó vissulega verði að liggja ákveðnar ástæður þar að baki.  Hann talar um þrjár megin ástæður fyrir hjónaskilnaði:

 

1) ef annar aðilinn er ekki hæfur til hjónabands vegna líkamlegra eða andlegra krankleika 2) vegna framhjáhalds 3) vegna þess að annar aðilinn hefur ekki uppfyllt skyldur sínar í hjónabandinu, bæði líkamlegar, og ekki síður andlegar (tillitsleysi, óbilgirni og fleira þess háttar).

 

Í þessu riti vitnar Lúther til sköpunarsögunnar þar sem segir: „verið frjósöm, margfaldist og uppfyllið jörðina”.  Hann segir það vera í eðli manneskjunnar að margfaldast og einnig skylda karls og konu.  Manneskjan getur ekki barist gegn því eðli sem henni er ásköpuð, á sama hátt og karl getur ekki sagst vera kona, því við erum öll sköpuð og steypt í ákveðin mót. 

Lúther leggur áherslu á að það sé í hæsta máta óeðlilegt að fólk velji sér einlífi, því það stríðir algjörlega gegn eðli manneskjunnar.  Að mati Lúther getur einlífi presta, nunna og munka ekki leitt annað af sér en syndsamlegt líferni í formi öfuguggaháttar og þess vegna eiga þau sem hafa gengist undir þess konar heit að snúa blaði sínu við, öðruvísi verða þau ekki heilar manneskjur.

 

Í prédikun sem Lúther flutti um hjónabandið segir hann að þegar fólk gengur í hjónaband sé nóg að fólk segi við hvort annað: „ég er þinn og þú ert mín”.    „Læknarnir”, þ.e. guðfræðingar kaþólsku kirkjunnar, segja að hjónabandið sé leið til að geta af sér afkvæmi og einmitt það ýti undir sakramentisskilninginn á hjónabandinu. 

Þetta segir Lúter vera misskilning, þó vissulega sé hjónabandið hentugur vettvangur fyrir barneignir, en þeir sem ekki eru kristnir geta líka af sér börn í hjónabandi og ekki er það sakramenti hjá þeim.  Það eru ekki barneignirnar sem skipta máli, að mati Lúthers, heldur uppeldið á börnunum, því almennilegt kristið uppeldi á börnum er stysta leiðin til himna. 

 

Í ritinu Babýlóníu herleiðing kirkjunnar segir Lúther að hjónabandinu innan kaþólsku kirkjunnar hafi verið snúið upp í farsa og það sé hreint guðlast að halda því fram að það sé sakramenti sem hafi eitthvað með sáluhjálp að gera.  Hann segir að þess sé hvergi getið í Nýja testamentinu að fólk sem gengur í hjónaband hljóti sérstaka náð frá Guði.  Og hann fullyrðir að þess sé ekki einu sinni getið í biblíunni að Guð hafi stofnað hjónabandið.  Hjónaband tíðkist jafnt hjá kristnu fólki sem heiðnu og það sé ekki hægt að sjá að hjónabandið sé eitthvað heilagra hjá hinu kristna fólki. 

 

Hvers vegna er þá talað um það sem sakramenti?  Lúther vill meina að kaþólikkarnir byggi sakramentisskilning sinn á hjónabandinu fyrst og fremst á stórum misskilningi, því þar sem Vulgata, hin opinbera latneska þýðing biblíunnar, talar um „sacramentum” þar stendur skýrum stöfum í gríska frum-textanum „mysterium” (sem útleggst sem leyndardómur).  Kaþólska kirkjan hefur snúið út úr ritningunni og fengið út það sem henni hentar, nefnilega að hjónabandið sé sakramenti sem Guð hafi stofnað.  Þetta segir Lúther ekki vera satt því hjónabandið sé fyrst og fremst mannanna verk sem hefur sína kosti og galla eins og öll önnur mannanna verk. 

Hér gagnrýnir Lúther enn einu sinni öll þau skilyrði sem kaþólska kirkjan setur fólki sem vill ganga í hjónaband.  Hann spyr hver hafi gefið mönnum það vald að banna einum en leyfa öðrum að ganga í hjónaband, ef slíkt á að viðgangast verði menn að finna rök fyrir máli sínu í ritningunni, annað eru tómir duttlungar kreddufullra manna.  „Af hverju ætti hamingja mín að byggjast á kreddum annarra?”, spyr Lúther að lokum.

Eins og sjá má þá hættir Lúther svolítið til að mála það sem hann vill koma á framfæri með sterkum litum, og það er greinilegt að margt af því er ekki sett fram til þess að ná einhvers konar málamiðlun.  Enda bendir Lúther á að hjónabandið hafi fylgt manninum löngu áður en nokkur varð kristin manneskja og þess vegna er hér ekki um einkamál kirkjunnar að ræða.  Hér er um félagslegan atburð að ræða sem skiptir þá einstaklinga fyrst og fremst máli sem ganga í hjónaband.  

Eru allir skapaðir í Guðs mynd?

Ég talaði við guðhrædda og góða konu um daginn sem sagði mér að sér fyndist samkynhneigð "viðbjóður" og slíkt fólk ætti ekki að sjást í kirkju. Hún sagðist jafnframt líta á samkynhneigð sem ákveðna tegund af fötlun!!! Fram að þessu hafði ég setið á mér í samtalinu, en gat ekki lengur orða bundist og spurði hvort henni fyndist að kirkjan ætti þar með að hætta kirkjustarfi fatlaðra? 

Já það er með ólíkindum það sem fólk lætur frá sér fara þegar málefni samkynhneigðra ber á góma. En það skal skýrt tekið fram að samkynhneigð er ekki ákveðin tegund af fötlun. En vegna þessarar konu og reyndar málflutnings fleiri aðila sem ég hef rekist á, á netrallýi mínu ætla ég aðeins að halda áfram að fjalla um biblíuna og samkynhneigð. 

Þegar kemur að vangaveltum um sköpun mannsins í mynd Guðs er að sjálfsögðu eðlilegt að horfa til fyrri sköpunarsögunnar sem er að finna í 1. kafla 1. Mósebókar:  

„Og Guð sagði: “Vér viljum göra manninn eftir vorri mynd, líkan oss, og hann skal drottna yfir fiskum sjávarins og yfir fuglum loftsins og yfir fénaðinum og yfir villidýrunum og yfir öllum skriðkvikindum sem skríða á jörðinni.”  Og Guð skapaði manninn eftir sinni mynd, hann skapaði hann eftir Guðs mynd, hann skapaði þau karl og konu.  Og Guð blessaði þau, og Guð sagði við þau: “Verið frjósöm, margfaldist og uppfyllið jörðina og gjörið ykkur hana undirgefna og drottnið yfir fiskum sjávarins og yfir fuglum loftsins og yfir öllum dýrum, sem hrærast á jörðinni.” 1. Mósebók 1.26-28. 

Hér segir klárlega að manneskjan sé sköpuð í Guðs mynd, en hér er einnig talað um drottnun hennar yfir jörðinni auk þess sem frjósemishlutverkið er undirstrikað.  Ég ætla einkum að beina sjónum mínum að frjósemisparti frásagnarinnar og þeirri hugmynd að manneskjan sé sköpuð í Guðs mynd. 

 

Fyrst verðum við að gera okkur grein fyrir því að fyrr á öldum var karlmaðurinn einungis talinn skapaður í mynd Guðs, og konan hafði bara aukahlutverki að gegna í þessari sviðsetningu sem Guð hafði búið karlmanninum.  Lengi vel héldu lærðustu sérfræðingar og kirkjufeður því fram að konan væri ekkert annað en vanskapaður karlmaður, og væri einungis nothæf til undaneldis.  Í raun var hún bara „hlutur”, samkvæmt þessari hugmynd, en ekki virkur þáttakandi í sköpun nýs einstaklings.  Þessi neikvæðni í garð kvenna tengist hugmyndinni um þiggjanda og geranda í kynlífi í grísk-rómverskri menningu og fram á miðaldir.

 

Engum dettur í hug að láta það út úr sér í dag að konan sé vanskapaður karlmaður.  „Tímarnir breytast og mennirnir með” segir máltækið.  Það á svo sannarlega vel við þegar kemur að viðhorfi kirkjunnar til kvenna.  Viðhorf kirkjunnar í dag miðað við það sem var fyrir 50 árum, hvað þá 500 árum er ekki saman að jafna. 

 

Þannig sjáum við að þó kirkjan telji sig boðbera sannleikans á öllum tímum, þá er hinn sögulegi sannleikur ekki sá sami í dag og hann var í gær.  Samfélagið tekur stöðugum breytingum og kirkjan verður að sjálfsögðu að fylgjast með því sem gerist í samfélaginu.  Það er ekki þar með sagt að hún hlaupi á eftir einhverjum kreddum eða vitleysi þó hún taki breytingum í viðhorfi og túlkun á textum biblíunnar, enda er tiltölulega stutt síðan nútíma biblíurannsóknir hófust á.  Við sjáum hins vegar í hendi okkar að sú túlkun sem gilti áður, um að maðurinn væri skapaður í Guðs mynd, átti einungis við karlamanninn en ekki konuna; ekki við óheilbrigða karlmenn heldur heilbrigða.  Slíkt þykir okkur firra í dag.

 

Hugmyndin um gagnkvæmni kynjanna hefur verið nokkuð lífsseig innan kirkjunnar.  Þessi hugmynd gengur í stórum dráttum út á það að manneskjan verði ekki heil fyrr en í hjónabandi karls og konu.  Með þessum rökum væri hægt að segja að manneskjan sé ekki nema að hálfu leyti sköpuð í Guðs mynd því í hjónabandinu verða einstaklingarnir heilir, - eitt hold,- og þannig verður til hin „sanna” sköpun í mynd Guðs. 

 

Þessi skilningur er í besta falli ákaflega vandræðalegur, því margir kjósa einfaldlega að giftast ekki og lifa jafnvel einlífi.  Aðrir hafa ekkert val vegna líkamlegra eða andlegra krankleika.  Þó ekki væri nema af þessum ástæðum þá hafa þessi rök í raun fyrir löngu verið afgreidd sem ákveðin rökleysa, jafnvel þó margir kirkjunnar menn kjósi að nota þau enn í dag.

 

Í sköpunarfrásögunni hér að framan eru ekki sett nein skilyrði fyrir því að manneskjan sé sköpuð í Guðs mynd: „Og Guð skapaði manninn eftir sinni mynd, hann skapaði hann eftir Guðs mynd, hann skapaði þau karl og konu.”  Í frásögninni er hvergi minnst á hjónabandið, enda skipti kirkjan sér ekki af hjónabandinu að neinu marki fyrstu 1000 ár kristninnar.

 

Í þessu ljósi hafa menn gripið til þess ráðs að segja kynhvötina ekki vera hluta af guðsmyndinni.  Nokkuð augljóst virðist vera að þessi hugmynd tengist þeim vandræðagangi sem kirkjan hefur í gegnum tíðina sýnt af sér varðandi málefni sem tengjast kynlífi, kynhvöt og kynhneigð. Oft virðist manni það vera reglan að þeim mun uppteknari sem kirkjufeðurnir eru af einlífinu, þeim mun uppteknari eru þeir í raun af kynlífinu og þeim hvötum sem þar liggja að baki.

 

Orðið sjálft, kynhvöt, gefur okkur strax þá mynd að hér sé um hvöt að ræða sem er meðfædd. Enda gefur textinn í raun ekkert annað til kynna en að kynhvötin sé hluti af Guðs góðu sköpun.  Ef kynhvötin hefur ekki verið hugsuð sem hluti af Guðs góðu sköpun þá hefði textinn án efa tekið það skýrt fram.  Þessi texti sýnir okkur svo ekki verður um villst að við erum öll sköpuð í Guðs mynd, öll jafn mikið, óháð kyni, kynþætti eða kynferði.

 

Í raun snýst túlkun á textum biblíunnar, um að sjá skóginn fyrir trjánum.  Þ.e. að reyna að koma auga á kjarnann í boðskapi textans.  Hvað er það sem skiptir máli í viðkomandi texta, hvað skiptir minna máli og hvað skiptir engu máli. 

Gunnlaugur A. Jónsson, prófessor í Gamla testamentisfræðum við Guðfræðideild Háskóla Íslands, hefur bent á að „það væri misnotkun á biblíunni og hinum rauða þræði í boðskap hennar að nota texta eins og 3M 18.22 og 20.13 sem vegvísi fyrir kristna kirkju um hvaða afstöðu hún skuli taka til samkynhneigðra og baráttu.” Hér hittir Gunnlaugur einmitt naglann á höfuðið því sköpunarsögu textinn fjallar ekki á neinn hátt um samkynhneigð.  Hann fjallar aftur á móti um sköpunina.  Hann fjallar um að manneskjan sé sköpuð í Guðs mynd óháð kyni, litarhætti eða kynhneigð.

Kannski kemur meira seinna...sjáum til í hvaða áttir hugurinn reikar

Er samkynhneigð fordæmd af Guði?

Fyrir ekki svo löngu síðan átti ég í rökræðum á öðru bloggi við mann um það hvort biblían fordæmdi samkynhneigð eður ei. Þegar maður bregst við pistlum á blogginu finnst mér eiginlega skylda að vera ekki of orðmargur, auk þess sem manni gefst ekki alltaf færi á að skrifa jafn vel ígrundaðan texta, öðru máli gegnir þegar maður bloggar sjálfur. Þannig að hér er að finna einskonar svar mitt í þeirri umræðu sem ég tók þátt í á bloggi þessa manns.

Þegar kemur að umfjöllun biblíunnar um samkynhneigð hefur fólk verið duglegt að tína til þá texta sem fjalla á neikvæðan hátt um kynferðislegt samband tveggja einstaklinga af sama kyni.  Þess ber að geta áður en lengra er haldið að hvergi er minnst á samkynhneigð í biblíunni, enda er hvorki orðið „samkynhneigð” til hjá höfundum hennar, né hugmyndin um að samband samkynhneigðra.  Þar sem biblían á annað borð minnist á kynferðislegt samband tveggja einstaklinga af sama kyni þá er sú umfjöllun alltaf neikvæð. 

Algengt er að vísað sé í Gamla testamentið til að sýna fram á hversu rangt samkynhneigt líferni yfir höfuð er.  Hér er um að ræða frásögnina af því þegar Guð bjargar Lot úr eyðingu Sódómu og ákvæði í helgiritasafninu.  Sagan af eyðingu Sódómu og Gómorru er líklega eitt af þekktustu minnum Gamla testamentisins og túlkun kirkjunnar á þessari sögu á liðnum öldum hefur án efa átt mjög mikinn þátt í því að móta og viðhalda fordómum í garð samkynhneigðra einstaklinga. 

Hér er ekki meiningin að fara nákvæmlega í þessa texta, enda væri það til að æra óstöðugan, svo oft hefur verið fjallað um þá.  Hins vegar hljótum við að velta því fyrir okkur hvaða þýðingu þessir textar hafa fyrir kristið fólk í nútímanum.  En fyrst aðeins nokkur orð um kjarnaatriði þessara texta.

Sagan af eyðingu Sódómu og björgun Lot er sögð til þess að árétta hversu rangt það er að sýna öðrum óvirðingu og ekki síður til að sýna hvernig fer fyrir þeim sem ekki sýna aðkomumönnum og útlendingum gestrisni. Þessi túlkun er engan veginn gripin úr lausu lofti, enda segir í Esekíel 16.49: „Sjá, synd Sódómu systur þinnar var ofdramb.  Hún og dætur hennar höfðu gnótt matar og lifðu góðu lífi í makindum, en réttu þó ekki hinum voluðu og fátæku hjálparhönd.”  Auk þess sjáum við að vísað er til eyðingar Sódómu í Nýja testamentinu án þess að þar sé á nokkurn hátt gefið til kynna að eyðing hennar tengist kynferðislegum athöfnum.  Þetta sjáum við vel til að mynda í Mattheusarguðspjalli 10.12-15 og 11.23-24 og í Lúkasarguðspjalli 10.10-12.

Í heilagleikalögunum í 3. Mósebók kemur fram að karlmenn skuli ekki leggjast með öðrum karlmönnum sem konur væru.  Hér verðum við að hafa í huga að heilagleikalögin tengjast hreinsun hjá Hebreunum, hreinsun líkama og anda hjá ákveðinni þjóð sem á undir högg að sækja í óvinveittu umhverfi.  Það er athyglisvert að hér er einungis talað um kynlíf tveggja karla en ekki minnst einu orði á kynlíf tveggja kvenna.  Hvernig á að túlka það? 

Eins og áður sagði þá tengjast heilagleiklögin ákveðinni þjóð á tilteknum tíma í ákveðnum aðstæðum.  Þetta verðum við að hafa í huga þegar við skoðum þessa texta, eins og reyndar alla texta biblíunnar, því enginn texti verður til í tómarúmi, heldur endurspeglar hann ávallt aðstæður þess samtíma sem hann er skrifaður í.  Þess vegna verðum við að varast að taka textana úr samhengi og fleygja þeim inn í nútímasamfélag án allra skýringa eða fyrirvara. 

Í þessu samhengi má benda á að fyrir 150 árum voru textar úr biblíunni notaðir sem rök fyrir þrælahaldi, því víða í biblíunni er að finna jákvætt viðhorf til þrælahalds.  En andstæðingar þrælahalds sáu í hendi sér hversu rangt þrælahald var og við hljótum að geta tekið undir það, jafnvel þó biblían segi okkur annað.  Refsing fyrir framhjáhald var til að mynda dauði og sama gilti ef maður svaf hjá konu sem var hrein mey og föstnuð öðrum manni. (5.M. 22.22-24)  Jafnvel þó okkur kunni ekki að geðjast að framhjáhaldi þá grípum við þó ekki til jafn öfgafullra aðgerða og biblían vissulega boðar að við skulum gera. 

Í mörgum kirkjudeildum er fólk sem hefur haldið framhjá bæði gift og vígt. Í biblíunni er að finna miklar og flóknar leiðbeiningar um tíðablóð kvenna, sæði karla og einnig hversu lengi konur voru taldar óhreinar eftir og á meðan blæðingum stóð og einnig eftir barnsburð. 

Allar þessa flóknu reglur hafa ekkert gildi fyrir okkur í dag, enda allt annað samfélag upp á teningnum.  Sæði var til dæmis álitið heilagt á ritunartíma Gamla testamentisins og fóru fram miklar hreinsanir í kringum sáðlát eins og við sjáum í 3. Mósebók 15.16-18.  Í dag eru vissulega oft hreinsanir í kringum sáðlát en slíkur þvottur hefur ekkert með heilagleika sæðisins að gera, heldur tengist miklu fremur almennum þrifnaði.

Meira um málið síðar....

Eyjapeyjar gera það gott

Það er alveg merkilegt hversu marga góða knattspyrnumenn Vestmannaeyjar hafa alið. Ef við berum þetta saman við önnur bæjarfélög hringinn í kringum landið, þá er "það næsta víst" (svo notaður sé frasi Bjarna Fel) að hvergi koma jafn margir frambærilegir sparkarar og frá Eyjum.

Nægir að nefna: Ásgeir Sigurvinsson, Birki Kristinsson, Hermann Hreiðarsson, Birki Ívar, Gunnar Berg, Gunnar Heiðar, Margréti Láru Viðarsdóttur og fleiri og fleiri. Þetta eru þau sem ég man eftir í svipin.

Spurning hvað veldur, líklega hafa Eyjamenn vanist því að berjast fyrir sínu og gefast aldrei upp. Kannski hefur einangrunin gert það að verkum að menn hafa ekki haft "vit" á því að hræðast stóra drauma. Kannski gerir nálægðin við Spán og suðrænar strendur þetta að verkum. Vestmannaeyjar eru jú nær miðbaug en litla Ísland.

Portsmouth sagt vilja fá Hermann

Svo er bara kominn ráðherralisti

Ég sat í sakleysi mínu ásamt eldri dóttur minni og horfði á eitt af stórverkum kvikmyndasögunnar, og því fór það alveg framhjá mér að búið væri að setja saman ráðherralistann.

Staðan er semsagt sú að við erum tvö í kotinu, ég og Mía (Gíslína og Íva eru farnar í borg óttans) og þess vegna var tilvalið að gera eitthvað sérstakt tvö saman. Byrjuðum á að fjárfesta í grilli til að grilla pylsur (reyndar einnota grilli) og tókum okkur svo bíómynd á leigu. Við grilluðum pylsur og borðuðum undir berum himni, þurftum reyndar að hlaupa um með matinn til að halda á okkur hita.

Síðan settumst við niður og horfðum á stórgóða mynd með "Pingu", eða Magga mörgæs, eins og hann er kallaður á okkar ástkæra ylhýra. Á disknum, Maggi Mörgæs 4, eru 11 stuttmyndir, hver annarri betri. En líklega nær diskurinn hvað hæstum hæðum í þættinum "Maggi fær í magann". Stórgóð leikstjórn, góð lýsing og frábært handrit. Maggi mörgæs fær fjórar og hálfa stjörnu af fimm mögulegum.

En síðan er bara kominn ráðherralisti!!!

Hvet alla til að horfa á Magga mörgæs (hann nýtur a.m.k. hylli í hollývúdd-hreppi) eða þá það næst besta nýju myndina með Woddy Allen, Scoop.

Þrjár konur og þrír karlar ráðherrar fyrir Samfylkingu

On top of the world

Ekki hefur þetta verið gáfulegt símtal. Baber sagði: "Það er kalt, þetta er frábært, Himalæfafjöllin eru um allt." Það er kalt!!! Himalæjafjöllin eru um allt!!! Við hverju bjóst maðurinn eiginlega, að það væri hlýtt?? Að Himalæjafjöllin hefðu horfið??

Svipað símtal átti sér stað í Smugunni á sama tíma: "Það er sjór um allt!!!

Já það er stórkostlegt að geta talað í síma á toppi Everest, en það er að sama skapi lélegt að hafa ekkert betra að segja þegar á toppinn er komið.

Fyrsta símtalið af tindi Everest