Mannréttindabrot í Kína

Það voru sláandi fréttirnar af málefnum fanga í Kína í fréttum Stöðvar 2 í gær.  Þar var greint frá því að fanga í Kína væru látnir búa til varning fyrir stórfyrirtæki á borð við Coka Cola.  Þetta hafa þeir vitað lengi sem fylgst hafa með mannréttindamálum í heiminum.  En það er eins og ekki megi styggja kínversk stjórnvöld á nokkurn hátt því gróðavonin er mikil nú þegar landamærin eru að opnast.  Í fyrradag var einnig sagt í fréttum rúv frá barnaþrælkun barna í Kína fyrir Ólympíuleikanna.

Síðan er það auðvitað þrálátur orðrómur um mikla verslun með líffæri fanga sem hafa verið líflátnir.  Þessi orðrómur hefur fyrir löngu verið staðfestur af mörgum og ólíkum samtökum og einstaklingum.

Mér kæmi það vægast sagt á óvart ef einhverjir hjá Coke-risanum hefði ekki vitað um málið, enda orðrómur búinn að vera lengi í gangi um þessi mál.  Í mörgum löndum heims er Coke ekki tákn um frelsi vesturlanda, heldur helsi - kúgun - þvingun og eyðileggingu.  Þannig veit ég að starfsemi og framferði þeirra á Indlandi hefur sætt mikilli gagnrýni.  Ármann Hákon Gunnarsson, æskulýðsfulltrúi í Garðasókn, sagði mér ýmsar ljótar sögur af viðskiptum Indverja við Bandaríska risafyrirtækið, á ferð sinni um Indland.

Við hljótum að velta því fyrir okkur hversu margar óhamingjusamar sálir, hversu mörg börn sem vinna í ánauð, hversu margir "þrælar" vinna við að gera líf okkar á vesturlöndum að stanslausu partýi og gleði.  Hversu mörg tár eru á bakvið hlátur okkar?

Það vita í raun allir að stjórnvöld í Kína fótumtroða mannréttindi, en það er eins og óhuggulegur þagnarmúr hafi verið reistur til þess að hlífa stjórnvöldum við gagnrýni.  Þjóðarleiðtogar minnast á þessi mál nánast í framhjáhlaupi þegar skrifað er undir stóra viðskiptasamninga. 

Hvenær er komið nóg?  Hvenær segjum við hingað og ekki lengra?  Okkur ætti alls ekki að vera sama, en ætli flestum sé ekki sama?  Við ættum auðvitað að meta mannslífið meira en peninga, en ætli við gerum það nokkuð?  Við ættum að standa vörð um mannréttindi fólks, hvar í heimi sem er, en ætli okkur sé ekki nokk sama á meðan við höfum það gott? 

Því miður er Kína fjarri því að ver eina landið í heiminum þar sem mannréttindi eru fótumtroðin.  Í því samhengi vil ég benda á ársskýrslu Amnesty International.

Styðja íslensk stjórnvöld mannréttindabrot í Kína?

Mér er spurn hvort einhverntíman hafi komið fram afsökunarbeiðni frá íslenskum stjórnvöldum í þessu máli?  Þær aðgerðir sem gripið var til gagnvart Falun Gong-liðum voru með hreinum ólíkindum, og í raun til háborinnar skammar.

Við hjónaleysin tókum þátt, bæði í mótmælunum þegar forseti Kínverska þingsins kom til landsins og eins þegar forsetinn kom.  Það var ótrúlegt að upplifa æsinginn og vanstillinguna hjá íslenskum stjórnvöldum í kringum þessar heimsóknir.  Þessum háu herrum skyldi hlíft við allri gagnrýni, sama hvað tautaði og raulaði, og nánast með hvaða meðulum.  Þrátt fyrir að öll heimsbyggðin hafi vitað og viti af þeim mannréttindabrotum sem eiga sér stað í heimalandi þeirra.  Staðan í Tíbet er síðan heill pakki þessu viðbótar, þar sem allar gagnrýniraddir eru brotnar á bak aftur með miklu harðræði.

Ég held að stjórnvöld ættu að sjá sóma sinn í því að ganga að kröfum Falun Gong og reyna að ljúka þessu máli sem annars er mikill smánarblettur á sögu lands og þjóðar.

Kannski er borin von að gengið verði að þessum kröfum, því nú á að herja á markaði í Kína með íslensk viðskipti - Hin íslenska Húnainnrás í austri.  Þá er auðvitað mikilvægt að styggja ekki kínversk stjórnvöld.  Þegar öllu er á botninn hvolft, þá eru það peningarnir, eða vonin um fjárhagslegan gróða íslenskra fyrirtækja og fjármálastofnana sem öllu máli skipta - Skipta meira máli en eitthvert kjaftæði um mannréttindi "nokkurra" Kínverja.

Falun Gong hvetur stjórnvöld til að greiða bætur

Kári Auðar Svansson - snilldar penni!

Ég bara verð að benda á snilldargrein sem hann Kári Auðar Svansson skrifaði og birtist í netgreinum Moggans.  Greinin ber heitið Klerkur og karma. Kári hefur nokkrum sinnum áður skrifað greinar sem birst hafa í blöðum og það verð ég að segja að mér finnst hrein unun að lesa skrif hans.  Góður og mikill skilningur á íslenskunni og skemmtilegur og kjarngóður stíll einkenna skrif hans.

Reyndar skal ég viðurkenna það að mér er málið að nokkru skilt. Kári er sonur Svans Kristjánssonar, stjórnmálafræðings, og hálfbróðir Heiðars Inga (Svanssonar), uppeldisfrænda og fóstbróður.  Reyndar get ég nú ekki sagt að ég þekki Kára, en ég þekki nokkuð í kringum hann.  Og ég fullyrði það að þar er á ferðinni einn magnaðisti penni landsins.

Ég kann ensku!

Ég og Mía, eldri dóttir mín (sem er 4, alveg að verða 5) lágum inní rúmi í kvöld og hlustuðum á gamla spólu með Mini Pops frá árinu 1982. Þar sem Mía liggur á koddanum og raular með erlendum lögunum á "bullensku", þá segir hún við mig: "Pabbi eru þau að syngja á ensku?" "Já" segi ég. Þá svarar hún: "Heyrðu pabbi, þá kann ég ensku." Síðan hélt hún áfram að syngja sig í svefn.

Á þessari Mini Pops spólu er syrpa af lögum sem hinir geðþekku drengir í Village People sungu í denn. Ég man að við sungum lagið Go West, með VP, á árshátíð á Stórutjörnum, og ég var indíáninn í hópnum, sem var hið besta mál fyrir utan það að ég var nýrisinn uppúr hlaupabólu og var skelfilegur á að líta, þar sem ég stóð ber að ofan með indíánafjaðrirna, allur í dílum og doppum eftir veikindin. Vildi að ég hefði verið leðurhomminn.

P.S. Rakst á stórgóða heimasíðu Village People. Um að gera að hækka allt í botn og njóta.

20 ára fermingarafmæli á næsta leyti.

Þann 14 júní eru 20 ár síðan ég fermdist.  20 ár!! Við vorum þrjú sem fermdumst í Illugastaðakirkju þetta árið, ég, Hilmar, sem nú er bóndi í Leyningi inní Eyjafirði og Eydís, sem er, að því ég best veit kjólameistari eða klæðskeri í Danmörku. Þessi þriggja manna fermingarhópur var bara mjög stór hópur miðað við það sem áður hafði gerst. Árið áður var engin, þar áður var einn, enginn árið þar á undan....

Við vorum reyndar fleiri sem sóttum fermingartímana hjá prestinum, því prestakallið var eitt en sóknirnar margar. Til að byrja með var fræðslan í höndum sr. Hönnu Maríu og síðan sr. Bolla í Laufási.  Ég var sá eini í bekknum sem var staðráðin í að fermast ekki við upphaf fræðslunnar, og er síðan sá eini sem starfa í kirkjunni í dag. Svona eru nú örlögin ótrúleg.

Annars er það merkilegt hvað maður ofmetur sjálfan sig á þessum árum.  Ég keypti mér t.d. forláta leðurjakka fyrir ferminguna. Ég ákvað að hafa hann heldur stóran á mig því ég taldi mig vera að kaupa til framtíðar, og fannst ekki óeðlilegt að ég myndi nú stækka töluvert eftir fermingu, enda var ég höfðinu hærri en allir í kringum mig. Það er skemmst frá því að segja að þessi leðurjakki hefur aldrei passað almennilega á mig, því ég hef ekkert stækkað síðan ég fermdist. Hins vegar tóku allir félagar mínir vaxtakippi eftir fermingu og er ég núna minnstur úr gamla vinahópnum.

Þennan dag fyrir 20 árum var m.a. sjómannadagurinn, Adda Steina flutti sunnudagshuvekju í Sjónvarpinu, hægt var að kaupa flug og bíl til Salzburg á 12.835 fyrir pabba, mömmu og börnin, hægt var að kaupa "glæsilegt 300 fm. einbílishús" í Klyfjaseli í Rvík á 8,2 milljónir, í Bíóhöllinni var hægt að sjá Lögregluskólann 4, stjórnarmyndunarviðræður voru að hefjast og á baksíðu Moggans var sagt frá því að Kolbeinsey væri að hverfa.

Afdalamaður á Sjómannadegi

Ég prédikaði hér í Landakirkjuí Sjómannamessu og í aðdraganda þessarar prédikunar velti ég því mikið fyrir mér hvað ég ætti nú að segja í prédikun á sjómannadegi.  Hvað ætli afdalamaður að norðan, sem þekkir sjóinn nánast bara af afspurn, geti sagt í prédikun á sjómannadegi? Sveitamaður sem auk þess vissi hvorki hvort vertíð var að byrja eða enda þar til nýverið.   

Við sem erum alin upp í sveit horfðum alltaf til sjómanna með nokkurri lotningu og þjáðumst stundum af einhverskonar minnimáttarkennd.  Þetta birtist nokkuð vel í því þegar við Ævar Kjartansson, bekkjarbróðir minn í guðfræðinni vorum einu sinni að ræða málin, tveir sveitamenn að norðan, uppá svokölluðu kapellulofti í guðfræðideildinni.   

Umræðurnar snérust aðallega um hinar ýmsu gerðir dráttarvéla, þ.e. hvort vænlegra hefði verið að eiga Massa Ferguson, Ford, eða Zetor.  Ég var alltaf Ferguson maður, og þess vegna fór ég ekki hátt með það á sínum tíma þegar pabbi keypti Ford.  Hvað um það umræður okkar snérust semsagt um frægðarsögur úr sveitinni, hversu gamlir við höfðum verið þegar við fengum að snúa eða garða upp. Við fengum aldrei að slá, um það sá alltaf sá sem stóð fyrir búinu. 

Þegar umræður okkar félaganna eru að ná ákveðnu hámarki og karlagrobbið komið í botn.  Þá vindur sér að okkur bekkjarsystir okkar frá Skagaströnd, og bloggvinur minn, og segir: “Þetta minnir mig nú bara á þegar ég var í Smugunni.”  Síðan komu frásagnir úr smugunni og fleiri framandi stöðum, sem maður hafði bara heyrt um í fréttum.

Það er skemmst frá því að segja að við félagarnir urðum eins og smástrákar, og allar grobbsögur úr sveitinni urðu eins og fallegar kvöldsögur fyrir börn. Líklega þarf ég ekki lengur að þjást af minnimáttarkennd gagnvart sjómönnum í dag, því nú hafa sjómenn og bændur gengið í eina sæng í sameiginlegu ráðuneyti sjávarútvegs og landbúnaðar í nýrri ríkisstjórn.  Auk þess sem ég hef prédikað í sjómannamessu og tekið þátt í mínum fyrstu Sjómannadagshátíðarhöldum, sem tókust mjög vel hér í Eyjum.

P.S. myndin er fengin af heimasíðu Sigurgeirs ljósmyndara hér í Eyjum