Hugrenningar

Eftir útför sr. Péturs í Laufási finn ég enn meira fyrir einhverskonar landleysi.  Segja má að ég sé búinn að þekkja Pétur allt mitt líf, því ég var bara þriggja ára þegar hann kom í Háls. Og ég finn það í dag hversu ótrúlega mikið ég sakna Péturs. Ég á eftir að sakna hans góðu ráða í prestsskap mínum, enda ber hann að nokkru leyti ábyrgð á því að ég valdi þessa leið í lífinu, og eins ber hann beina ábyrgð á mér því hann "skrifaði uppá" að ég væri hæfur til prestsþjónustu að starfsþjálfun lokinni.

Pétur var alveg ótrúlega heilsteyptur maður og stundum velti maður því fyrir sér hvernig hann kæmist yfir allt það sem hann komst yfir. Eins og Karl biskup sagði í minningarorðum um Pétur þá var Pétur líklega með heilbrigðari mönnum sem maður kynnist, þrátt fyrir fötlun sína.  Þetta fannst mér skrýtið að heyra "Pétur fatlaður".  Ég man ekki eftir að hafa séð Pétur nokkurn tíman sem fatlaðan mann.  Það er einsog verið sé að tala um einhvern allt annan einstakling þegar talað er um Pétur sem fatlaðan. Framkoma hans og viðhorf var með þeim hætti að maður sá fyrst og fremst manneskjuna Pétur, gefandi, huggandi, nærandi.

Pétur snerti líf mitt, og margra fleiri, með alveg sérstökum hætti. Trúin sem hann hafði á manni, jafnvel á því tímabili þegar flestar brýr höfðu verið brenndar, var engri lík.  Hann hafði sérstakt lag á því að umgangast samferðarmenn sína sem jafningja og láta manni finnast maður vera ákaflega merkileg persóna. Á þann hátt ber líf Péturs frelsaranum sérstakt vitni. 

Ég þakka Guði fyrir að hafa fengið að kynnast Pétri og ég bið góðan Guð að blessa og styrkja Ingu, Þórarinn, Jónka, Heiðu, tengdabörnin og barnabörnin þegar þau feta sig eftir sorgarstígnum